Stado Złotych Lwów

Kompulu wzięła łyk cydru, po czym powiedziała.
- Nie chcę mieć nic do czynienia z Moto. Chociaż... Z chęcią bym mu jeszcze przywaliła w ten wielki jak kartofel łeb. - Po czym spojrzała na lazurowego smoka obok siebie.
Siedział zgarbiony, bez swojego hełmu. Podpierał łapą głowę, a w drugiej łapie trzymał zaś szklankę z cydrem. Miał złożone skrzydła, ale jednak było mu tu jakoś ciasno. Spojrzał na patrzącą się na niego Kompulu.
- Błagam, odwróć się. - Pomyślał. Jak na razie miał dość rozmów. Chociaż się do nich nie przyłączał.
Jednak obydwoje nagle spostrzegli się, że coś się zmieniło. Bar przestał tętnić życiem. Ale... Jak? Brązowa lwica jak i smok postanowili siedzieć cicho.

Kompulu spojrzała na Noah i Kinię, po czym przerzuciła wzrok na Maishę. Wzięła łyk cydru, po czym zeszła z krzesła i spojrzała na resztę. Westchnęła, po czym zaczęła przechadzać się w tą i z powrotem. Po prostu nie wiedziała co ma z sobą zrobić.
A Gellescream nadal siedział i rozmyślał czym jest życie, a czym śmierć.

Gellescream zorientował się wreszcie, że w barze coś się zmieniło, spojrzał na swój kubek. Był pusty, a akurat miał zamiar się napić. Podniósł łeb w kierunku miejsce, w którym powinien teraz znajdować się barman. Rozejrzał się, po czym głośno powiedział:
- Barman! - Nikt nie przychodził. Po chwili spróbował jeszcze raz. - Barman! - Jednak nadal nic. Smok wzruszył ramionami po czym obejrzał się za siebie.
Stała za nim Kompulu, która nadal chodziła w tę i z powrotem.
******************
Jakby co, Gellescream kiedy jest na czterech łapach jest wielkości Mufasy, kiedy zaś przyjmuje pozę ,,człowieczą" ma 2 metry wysokości. A tu jego głos: http://wiki.teamfortress.com/w/images/4 … 0709022602 Faza na TF2

- Dobry pomysł! Maisha! Rusz zada i zobacz czy coś się dzieje na dworze.
*Wzięła kufel z cydrem i wypiła resztę.*
-Dlaczego akurat ja?
-Bo dostaniesz czekoladkę z karmelowym nadzieniem.
- No dobra. Idę, ale zaraz wracam!
*Lwica wyszła z baru i zaczęła się rozglądać po okolicy. Po paru minutach zachciało się jej spać. Nic nie znalazła, więc zaczęła wracać do baru. Lecz po drodze coś przykuło jej uwagę, jakaś zielona poświata pojawiła się za rogiem budynku. Naturalna ciekawość Maishy nie dawała spokoju, musiała to sprawdzić. Zakradła się po cichu i zerknęła co to jest. To co zobaczyła biło o głowę nawet jej rekino-cyklopa. To była dynia. Biegająca, świecąca, gadająca dynia która patrzyła na Maishę a po chwili naskoczyła na nią. Lwica przeraziła się, zawsze kojarzyła dynie jako smaczne owoce. Jak błyskawica uciekła z miejsca zdarzenia i wróciła zdyszana do baru gdzie cała reszta jej bandy siedziała i gadała.*
- Tam... uch, uch... biega... musicie... uch... zobaczyć...
- Co biega? Kuba Rozpruwacz? Ksiądz proboszcz?
- Nie... to... to DYNIA!
- Dobra, przyznaj się. Ile wypiłaś? Moze to jakiś dzieciak założył dynię na głowę i straszył innych.
- Tam... uch... to nie ehhh...
*I upadła na ziemię ze zmęczenia.*
- Noah, ja myślę ze powinniśmy to sprawdzić.
- Ja się nigdzie nie ruszam. Znów coś dla kota odbiło.

Dodałam ,,o", żeby to ładnie brzmiało. ~ Kom.

Azure na moment przestała słuchac Sandy i odwrociła sie w kierunku drzwi. Zobaczyła zdyszaną Maishe, ktora nie mogła wyksztusic z siebie słowa. Sandy Star rownież szybciej skończyła swoją opowieśc, kończąc ją słowami:
-A najlepsze jest to, że widze tylko w ciemności. Prawie jak kret. - tu zaśmiała sie.
Jednak gdy wypowiedziała ostatnie zdanie, nikt jej nie słuchał. Wszyscy ze zdziwieniem obserwowali Maishe. Po chwili Swahili odezwała sie.
-Ale co dokładnie tam widziałaś? Bo dynia sama w sobie raczej tak przerażająca nie jest.

- Tak... dynie nie są straszne... dopóki nie rzucają się do gardła!
- Histeryzujesz.
- Oczywiiiiście... Ciekawe jak ty byś zareagowała!
Noah już nie chciała się wtrącać patrzyła na Jersey która strzeliła focha bo PSP jej nie działało.

Jersey wstała gwałtownie, szybkim ruchem zgarnęła PSP do kieszeni i tupiąc głośno podeszła do drzwi. Odwróciła się do zebranych i oznajmiła gromkim głosem.
- Róbcie co chcecie, ale ja tu nie zostanę.
Poczekała chwilę, żeby zobaczyć jak grupa zareaguje. Po cichu liczyła, że ta niepotrzebna scenka jakoś poruszy innych, jednak nikt nie wydał się w jakikolwiek sposób zaintersowany sanuri. Odwróciła się więc na pięcie i wyszła, trzaskając drzwiami. Spojrzała jeszcze przez ramię w stronę rozświetlonej karczmy i przełknęła głośno ślinę. Zdecydowanie była tchórzem a jej jedyne doświadczenia ze zjawiskami takimi jak biegająca dynia polegały na graniu w survival horrory. Wtedy usłyszała chichot. Spięła się cała i rozejrzała się dookoła. Przy drzwiach zauważyła kawałek metalowego prętu. Chwyciła go w łapki i przybrała groźną postawę. Zrobiła kilka kroków przed siebie, rzucając wokół nerwowe spojrzenia. Usłyszała skrzypnięcie drzwi, więc odwróciła się.
Zanim jednak zdążyła zobaczyć, kto wyszedł, poczuła mocne uderzenie w tył głowy i osunęła się na ziemię.
---------

- Nie ma jej.
Feathers stała w progu karczmy. Nigdzie nie widziała białej sanuri, która bezmyślnie wyszła sama podczas gdy po wyspie biegają warzywa. Popatrzyła na resztę pań i jednego smoka, jakby prosząc o pomoc.