Stado Złotych Lwów

Zebry cię nie poczuły, wiatr wiał w przeciwną stronę a ty doskonale kryłaś się w wysokiej trawie. Wtedy kopytne nagle zerwały się do biegu, czegoś się wystraszyły.

Zawiał silny wiatr a ty poczułaś dziwny, nieznajomy zapach z zachodu.

Pomyliłaś się, jednak nie wiesz, czy nie wolałabyś pożaru. Na skale stał potężny, obcy lew. Cały pysk pokryty miał bliznami, jedną łapę miał oderwaną na wysokości kolana. Po jego sierści ciekła krew. Nieznajomy lew powoli ruszył ku tobie.

Potężny lew zatrzymał się na chwilę i zaryczał potężnie. Coś wewnątrz ciebie kazało ci się zatrzymać i spotkać z nieznajomym.

Gdy lew stanął naprzeciwko ciebie zobaczyłaś, jak marnie wygląda. Był ślepy, skóra zwisała na nim niczym stary i wyświechtany kawałek materiału, jego grzywa zwisała smętnie sklejona krwią. Na piersi wisiał mały, niebieski kryształ z wyrytymi na nim ornamentami. Nieznajomy sięgnął łapą do wisiora i zerwał go z szyi. Wyciągnął do ciebie łapę którą trzymał naszyjnik.

Lew popatrzył się na ciebie srogo.
- Pilnuj go, on cię uratuje.
Wycharczał słabo, jakby mówienie sprawiało mu ogromną trudność. Gdy przyglądnęłaś się kryształowi, ujrzałaś, że na jego boku jest coś napisane. Wtedy rysy zniknęły i pojawiło się coś nowego. Lew chrząknął krótko.

Lew skinął głową. Ty przyglądałaś się kryształowi. Rysy układały się w dziwne napisy, których nie potrafiłaś rozczytać. Założyłaś naszyjnik na szyje i podniosłaś głowę, aby podziękować lwu. Tam jednak go nie było.
Myśli zaprzątały twą głowę i nie miałaś ochoty na odpoczynek. Postanowiłaś się przejść.